Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για το Κέντρο Ειδικής Αγωγής;

Συχνά οι γονείς παιδιών που συναντούν δυσκολίες στην ανάπτυξή τους έρχονται αντιμέτωποι με το παραπάνω ερώτημα αφού χρειάζεται να επισκεφθούν μαζί με το παιδί το Κέντρο Ειδικής Αγωγής και να εντάξουν το παιδί σε μία συνθήκη αξιολόγησης ή/και αποκατάστασης. Πολλές φορές η δυσκολία στο να πούνε οι γονείς στο παιδί πού θα πάει και για ποιο λόγο, πηγάζει από τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ίδιοι ως γονείς όταν συνειδητοποιούν ότι πρέπει να συμμετέχουν σε μία διαδικασία αξιολόγησης- αποκατάστασης:

• Ανησυχία- αγωνία- φόβος για το αποτέλεσμα και για αυτό που πρόκειται να ακούσουν από τους ειδικούς
• Δυσκολία να αποδεχτούν ότι το παιδί δυσκολεύεται σε κάποιους τομείς ή παρουσιάζει απόκλιση στην ανάπτυξή του από τα άλλα παιδιά
• Απογοήτευση
• Φόβος για ενδεχόμενο στιγματισμό του παιδιού στο σχολικό ή σε άλλο πλαίσιο
• Ενοχές
• Θυμός

Συναισθήματα που είναι απολύτως αναμενόμενο να νιώθουν οι γονείς μπροστά σε κάτι μέχρι τώρα άγνωστο και ξένο τόσο για το παιδί όσο και για τους ίδιους.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι ίδιοι οι γονείς το χώρο και να έχουν μία εικόνα για τις υπηρεσίες και τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτόν έτσι ώστε να μεταφέρουν τις πληροφορίες που διασφαλίζουν στο παιδί την ομαλή εξοικείωσή του με το πλαίσιο.

Έτσι λοιπόν, το Κέντρο Ειδικής Αγωγής δεν είναι:

-σχολείο
-φροντιστήριο
-παιδότοπος
-χώρος όπου το παιδί θα συναντήσει “φίλους”των γονιών

Είναι ένας χώρος όπου οι γονείς και το παιδί καταφεύγουν:

• όταν το παιδί παρουσιάζει δυσκολίες στο σχολείο σε επίπεδο μαθησιακό ή συμπεριφοράς
• όταν το παιδί δείχνει να αποκλίνει στην ανάπτυξή του από τα παιδιά αντίστοιχης χρονολογικής ηλικίας (γλωσσική, ψυχοκινητική, συναισθηματική ανάπτυξη)
• όταν τσακώνονται πολύ συχνά στο σπίτι και χαλάει η διάθεση όλων
• όταν οι γονείς προβληματίζονται για κάποιες συμπεριφορές των παιδιών τους στο σπίτι ή και σε άλλα πλαίσια (σχολείο, χώροι κοινωνικοποίησης, κτλ)

Στη συνέχεια, θα πρέπει:

• να διαπιστώνουν από κοινού με το παιδί τις δυσκολίες που μπορεί να έχει το ίδιο ή και οι ίδιοι οι γονείς (π.χ. συζήτηση πάνω στο τί το δυσκολεύει στο σχολείο ή στο σπίτι, τί δυσκολεύει τους γονείς στο σπίτι κτλ)
• να δοθούν οι απαραίτητες πληροφορίες για το κέντρο και για τους ανθρώπους που θα συναντήσει το παιδί εκεί όπως και για αυτά που θα του ζητηθούν να κάνει, με απλό και κατανοητό προς το παιδί τρόπο (π.χ θα πάμε σε ένα χώρο που πάνε οι γονείς με τα παιδιά όταν συναντούν δυσκολίες στο σχολείο ή όταν τσακώνονται πολύ συχνά στο σπίτι. Εκεί θα συναντήσουμε έναν κύριο/μία κυρία που θα μας βοηθήσουν να μην τσακωνόμαστε τόσο/ θα μας βοηθήσουν εκεί που δυσκολεύεσαι στα μαθήματα). Είναι σημαντικό να μη δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί γι αυτές τις δυσκολίες αλλά να του εξηγήσουμε ότι όλα τα παιδιά αντιμετωπίζουν δυσκολίες κατά καιρούς στο σχολείο ή το σπίτι και ότι υπάρχει τρόπος να το βοηθήσουμε να τις ξεπεράσει και να ξαναγίνει αυτόνομο.
• να υπάρχει η συναίνεση και η ενεργή συμμετοχή του παιδιού τόσο στην αξιολόγηση όσο και στο πρόγραμμα αποκατάστασης που ενδεχομένως του προταθεί να ακολουθήσει. Μετά την αξιολόγηση λοιπόν, χρειάζεται να ενημερώνουμε και το ίδιο το παιδί για τη θεραπευτική πρόταση και να λαμβάνουμε υπόψιν μας τη γνώμη και οποιονδήποτε προβληματισμό που αφορά σε αυτήν.

Το παιδί με αυτόν τον τρόπο:

• Συνειδητοποιεί καλύτερα τις δυσκολίες του και τον τρόπο να τις αποκαταστήσει
• Νιώθει ότι έχει λόγο σε πράγματα που τον αφορούν και ότι ακούγεται από τους ενήλικες
• Δεν αντιλαμβάνεται το Κέντρο Ειδικής Αγωγής ως “τιμωρία” αλλά ως ένα χώρο που έρχεται για να πάρει και αυτός και οι γονείς βοήθεια όταν το χρειάζονται

Με άλλα λόγια, μπαίνει με πολύ ουσιαστικό τρόπο στο επίκεντρο της θεραπευτικής διαδικασίας.