Δωρεάν
Προληπτικός
Έλεγχος
Μετά τον έλεγχο ακολουθεί μια συνοπτική ανάλυση των αποτελεσμάτων, συμβουλές και προτάσεις.
Θεραπευτικό πρόγραμμα, και η ελπίδα αναπτερώνεται…Σε ένα κράτος που οι δομές του παραπέουν, που όλοι νιώθουμε κουρασμένοι και απογοητευμένοι, καλούμαστε να καλύψουμε συνεχώς νέες ανάγκες. Όταν, όμως, αυτές οι ανάγκες αφορούν τα παιδιά μας, κάνουμε ό,τι καλύτερο, παραμερίζοντας τις δικές μας επιθυμίες.
Αυτό το αντιλαμβάνομαι καθημερινά, στη συναναστροφή μου με γονείς που έρχονται για αξιολόγηση στα πλαίσια του δωρεάν προληπτικού ελέγχου. Απευθύνονται σε μας πολλοί γονείς, αρκετοί από τους οποίους δε θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μια αναλυτική αξιολόγηση. Κι, όμως, δείχνουν ενδιαφέρον και απευθύνονται σε μας για να μάθουν αν το παιδί τους χρειάζεται να ενταχθεί σε θεραπευτικό πρόγραμμα. Μετά την πραγματοποίηση του προληπτικού ελέγχου, έρχεται η ώρα της ενημέρωσης…
Εκείνη την ώρα, λοιπόν, συναντώ γονείς συνειδητοποιημένους, γονείς καχύποπτους, γονείς που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, ακόμη κι να αφορά μια ήπια διαταραχή λόγου ή ομιλίας∙ γονείς που θέλουν να κάνουν ό,τι καλύτερο για το παιδί τους, γονείς που νιώθουν ενοχές….
Το τελευταίο διάστημα, συναντώ γονείς που αποδέχονται την εικόνα του παιδιού τους, που ακούνε με μεγάλη προσοχή τις συμβουλές μου και τις προτάσεις μου, αλλά που πρακτικά δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν και να βοηθήσουν το παιδί τους…
Κάθε φορά φεύγω προβληματισμένη και προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να τους βοηθήσω. Τους ενημερώνουμε για τα ταμεία που παρέχουν ένα μέρος των χρημάτων- ή και όλο το ποσό- και το ηθικό τους αναπτερώνεται.
Σε κάποιες περιπτώσεις, παρόλα αυτά, η παροχή των χρημάτων γίνεται μικρή καθυστέρηση, με αποτέλεσμα οι γονείς να βιώνουν ξανά το αίσθημα της απογοήτευσης: θυμώνουν με το κόστος των θεραπειών, παραλληλίζοντας τες με διδασκαλία μαθημάτων, ισχυριζόμενοι ότι θα έπρεπε να είχαν ανάλογο κόστος.
Τότε φέρνω στο νου μου τις εκπαιδεύσεις που έχουμε κάνει όλοι οι θεραπευτές, τις ατελείωτες ώρες μελέτης, διεπιστημονικών ομάδων, εκπαιδεύσεων, προετοιμασίας υλικού, επισκέψεων σε σχολεία για να έχουμε πλήρη εικόνα των παιδιών που παρακολουθούμε. Τις συζητήσεις με την οικογένεια και το σχολείο ώστε η ποιότητα των θεραπειών που παρέχουμε να είναι όσο το δυνατόν προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά.
Όταν εκφράζω με ειλικρίνεια στους γονείς όλα αυτά, η στάση τους μετριάζεται και αποδέχονται τα εμπόδια που έχουν προκύψει, με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να προσφέρουν στο παιδί τους, αυτά που ουσιαστικά χρειάζεται.
Και εκεί που όλα καταρρέουν, ένα ακόμη παιδί θα αποκτήσει τα εφόδια που απαιτούνται ώστε να μπορεί να εκφράσει και να καλύψει τις ανάγκες του και να επιβιώσει ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ. Ποιος μπορεί να κοστολογήσει την ικανότητα ενός παιδιού ή ακόμα και ενός ενήλικα να μπορεί να εκφραστεί, να κινηθεί και να είναι λειτουργικό μέρος της κοινωνίας; Όταν όλα γύρω μας έχουν γίνει νούμερα σε λογαριασμούς, πόσο κοστολογείται η ευτυχία ενός παιδιού;
Και η ελπίδα αναπτερώνεται…
Δωρεάν Προληπτικός Έλεγχος
Μετά τον έλεγχο ακολουθεί μια συνοπτική ανάλυση των αποτελεσμάτων, συμβουλές και προτάσεις.
Θεραπευτικό πρόγραμμα, και η ελπίδα αναπτερώνεται…Σε ένα κράτος που οι δομές του παραπέουν, που όλοι νιώθουμε κουρασμένοι και απογοητευμένοι, καλούμαστε να καλύψουμε συνεχώς νέες ανάγκες. Όταν, όμως, αυτές οι ανάγκες αφορούν τα παιδιά μας, κάνουμε ό,τι καλύτερο, παραμερίζοντας τις δικές μας επιθυμίες.
Αυτό το αντιλαμβάνομαι καθημερινά, στη συναναστροφή μου με γονείς που έρχονται για αξιολόγηση στα πλαίσια του δωρεάν προληπτικού ελέγχου. Απευθύνονται σε μας πολλοί γονείς, αρκετοί από τους οποίους δε θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μια αναλυτική αξιολόγηση. Κι, όμως, δείχνουν ενδιαφέρον και απευθύνονται σε μας για να μάθουν αν το παιδί τους χρειάζεται να ενταχθεί σε θεραπευτικό πρόγραμμα. Μετά την πραγματοποίηση του προληπτικού ελέγχου, έρχεται η ώρα της ενημέρωσης…
Εκείνη την ώρα, λοιπόν, συναντώ γονείς συνειδητοποιημένους, γονείς καχύποπτους, γονείς που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, ακόμη κι να αφορά μια ήπια διαταραχή λόγου ή ομιλίας∙ γονείς που θέλουν να κάνουν ό,τι καλύτερο για το παιδί τους, γονείς που νιώθουν ενοχές….
Το τελευταίο διάστημα, συναντώ γονείς που αποδέχονται την εικόνα του παιδιού τους, που ακούνε με μεγάλη προσοχή τις συμβουλές μου και τις προτάσεις μου, αλλά που πρακτικά δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν και να βοηθήσουν το παιδί τους…
Κάθε φορά φεύγω προβληματισμένη και προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να τους βοηθήσω. Τους ενημερώνουμε για τα ταμεία που παρέχουν ένα μέρος των χρημάτων- ή και όλο το ποσό- και το ηθικό τους αναπτερώνεται.
Σε κάποιες περιπτώσεις, παρόλα αυτά, η παροχή των χρημάτων γίνεται μικρή καθυστέρηση, με αποτέλεσμα οι γονείς να βιώνουν ξανά το αίσθημα της απογοήτευσης: θυμώνουν με το κόστος των θεραπειών, παραλληλίζοντας τες με διδασκαλία μαθημάτων, ισχυριζόμενοι ότι θα έπρεπε να είχαν ανάλογο κόστος.
Τότε φέρνω στο νου μου τις εκπαιδεύσεις που έχουμε κάνει όλοι οι θεραπευτές, τις ατελείωτες ώρες μελέτης, διεπιστημονικών ομάδων, εκπαιδεύσεων, προετοιμασίας υλικού, επισκέψεων σε σχολεία για να έχουμε πλήρη εικόνα των παιδιών που παρακολουθούμε. Τις συζητήσεις με την οικογένεια και το σχολείο ώστε η ποιότητα των θεραπειών που παρέχουμε να είναι όσο το δυνατόν προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά.
Όταν εκφράζω με ειλικρίνεια στους γονείς όλα αυτά, η στάση τους μετριάζεται και αποδέχονται τα εμπόδια που έχουν προκύψει, με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να προσφέρουν στο παιδί τους, αυτά που ουσιαστικά χρειάζεται.
Και εκεί που όλα καταρρέουν, ένα ακόμη παιδί θα αποκτήσει τα εφόδια που απαιτούνται ώστε να μπορεί να εκφράσει και να καλύψει τις ανάγκες του και να επιβιώσει ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ. Ποιος μπορεί να κοστολογήσει την ικανότητα ενός παιδιού ή ακόμα και ενός ενήλικα να μπορεί να εκφραστεί, να κινηθεί και να είναι λειτουργικό μέρος της κοινωνίας; Όταν όλα γύρω μας έχουν γίνει νούμερα σε λογαριασμούς, πόσο κοστολογείται η ευτυχία ενός παιδιού;
Και η ελπίδα αναπτερώνεται…
